164. Planowanie przestrzenne – krótka historia legislacyjnych porażek (cz.5)

Jedno z czołowych miejsc w katalogu przyczyn nieskuteczności dotychczasowych prób uzdrawiania polskiej planistyki zajmuje „legislacyjne etapowanie”.

Filozofia  „legislacyjnego etapowania” sprowadza się generalnie do rozkładania w czasie legislacyjnych działań naprawczych wedle schematu: na początku „niezbędne” prace "usprawniająco-udrażniające" dotychczasowe regulacje prawne – traktowane jako „okres przejściowy” do późniejszych nowych opracowań systemowych.

Przykładem takich "przejściowych" rozwiązań jest utrzymywanie wzzt czy okołoplanistycznych specustaw, mimo ich negatywnej oceny przez "reformatorów" i docelowego przeznaczenia do usunięcia z obiegu prawnego.

Co ciekawe, taka a nie inna kolejność „reformowania” uzasadniana jest za każdym razem w ten sam sposób: nie stać nas w tej chwili na robienie z marszu reformy systemowej; rozwiązania takie są niezwykle skomplikowane, wymagają czasu a tego dzisiaj nie mamy – póki co, musimy pilnie stawić czoła najważniejszym cywilizacyjnym wyzwaniom, przed którymi stoi obecnie nasz kraj (czytaj: gonić znikającą za cywilizacyjnym zakrętem Europę).

Pytanie tylko, czy można skutecznie „stawiać czoła” (dogonić Europę) jeśli realizację deklarowanych szumnie rozwiązań systemowych notorycznie odsuwamy w przyszłość, w której, jak z dotychczasowej praktyki wynika, „systemowe” działania „reformatorów" zawsze niweczy koniec ich kadencji? 

Może trzeba zaryzykować i odwrócić dotychczasową, negatywnie zweryfikowaną „hierarchię celów” - zaniechać całkowicie nieskutecznych powierzchownych „reform usprawniająco-udrażniających” i niezwłoczne, bezwarunkowo przystąpić do ponadpartyjnej i ponadkadencyjnej, systemowej przebudowy całego segmentu planistyczno-budowlanego polskiego prawa?

Osobiście uważam, że warto – pamiętajmy że jedyną alternatywą jest, niestety, dotychczasowa gonitwa, znikającego w dali, „cywilizacyjnego króliczka”.