0492. Piąty jeździec (planistycznej) apokalipsy

Zdarzyło się dawno temu - w 2008 r. W jednym z opiniotwórczych ogólnopolskich tygodników społeczno-politycznych pojawił się artykuł o mocno intrygującym tytule „Wrzask w przestrzeni”.

Szczegóły na ten temat zainteresowani znajdą w notce nr 16. Jeźdźcy Apokalipsy czyli legitymizacja chaosu.

Autor wspomnianego elaboratu niezwykle przekonująco „zdemaskował” i opisał czterech jeźdźców Apokalipsy, którzy w jego ocenie „przetoczyli się  przez pejzaż polskich miast, pozostawiając po sobie (…) przykry stan estetycznego chaosu i funkcjonalnej dezorganizacji”.

Niewątpliwie wątek „apokaliptyczności” sytuacji, w jakiej znalazła się polska przestrzeń, znakomicie buduje całe napięcie i stanowi mocną „puentę” wypowiedzi autora.

Wadą tej, tak misternie zbudowanej narracji jest jednak złudne przeświadczenie, że tym sposobem całe zło, wszystko, co najgorsze w polskiej przestrzeni,  już zostało zidentyfikowane i opisane – ergo, w przyszłości już nic gorszego tej przestrzeni nie może „spotkać”.

To błąd – właśnie jesteśmy świadkami, że nie tylko może „spotkać”, ale właśnie to „gorsze” się dzieje - tu i teraz.

To „gorsze”, z którym mamy do czynienia właśnie teraz, to instrumentalne posłużenie się przestrzenią naszego kraju i uczynienie z niej karty przetargowej dla pozyskania jednorazowej finansowej jałmużny.

W ramach tego „pozyskiwania” przeprowadzono radykalną „rekonstrukcję” systemu planistycznego, w konsekwencji którego przez pejzaż polskich miast przetoczy się kolejny, piąty „Jeździec Apokalipsy”.

Na etap "przetaczania się  piątego Jeźdźca Apokalipsy" środków finansowych nie pozysk(iw)ano.