178. Poza rzeczywistością

Na początek kilka bolesnych faktów (niestety).

Izba Urbanistów Polskich rozumiana jako korporacja zawodu zaufania publicznego nie istnieje.

Uległa całkowitemu samounicestwieniu wkrótce po powstaniu - jej miejsce zajmuje obecnie kadłubowa struktura nieudolnie imitująca korporację.

Znakiem firmowym tej struktury jest „przymus składkowy”, egzekwowany bezwzględnie pod rygorem utraty prawa do bycia urbanistą (!).

Zgodnie z zasadą, że nieszczęścia chodzą parami, przymusowi składkowemu towarzyszy „przymus zbierania punktów szkoleniowych”, którego naruszenie jest również zagrożone „zawodową dekapitacją”.

Zwrotu „zbieranie punktów szkoleniowych” używam tu nie bez przyczyny – do takiej karykaturalnej praktyki sprowadzono niezwykle ważny korporacyjny obowiązek podnoszenia kwalifikacji zawodowych urbanistów.

A propos kwalifikacji zawodowych urbanistów - „wytwory” tych kwalifikacji weryfikuję zawodowo od dwudziestu lat jako pracownik organu nadzoru.

Niestety, poziom merytoryczny opracowań planistycznych systematycznie się obniża, a coraz częściej jest po prostu katastrofalny.

Od czterech lat próbuję środowisku urbanistów sygnalizować dramatyczną sytuację w tym zakresie – bezskutecznie.

Władze Izby Urbanistów konsekwentnie przyjmują te sygnały do „milczącej wiadomości” jako bezwartościowe (złośliwe?) egzaltacje.

Kończąc ten przykry temat pozwolę sobie zauważyć, że mój pracodawca traktuje cały problem zupełnie odmiennie - nie przyjmuje moich „egzaltacji” do „milczącej wiadomości”  ale konsekwentnie od dwudziestu lat podpisuje je w formie rozstrzygnięć nadzorczych.

Co ciekawe, sądy administracyjne zachowują w tym zakresie podobną postawę.

Szanowna Izbo! Myślę, że najwyższy czas powrócić do (bolesnej) rzeczywistości.